Cmentarz Bródnowski to zabytkowy cmentarz położony między Targówkiem a Nowym Bródnem w Warszawie przy ulicy św. Wincentego 83. Zajmuje powierzchnię około 113,3 ha, a obwód murów liczy około 5 km. To jedno z największych cmentarzy w Europie, na którym pochowano około 1,2 miliona osób.
Historia nekropolii sięga 1883 roku, kiedy to miasto zakupiło od Szpitala św. Ducha 65 hektarów gruntu na Bródnie, gdzie znajdowały się piaszczyste wydmy nazywane Łysymi Górami. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac niwelacyjnych i porządkowych, prezydent Sokrates Starynkiewicz w listopadzie 1884 roku powiadomił Kurię Metropolitalną Warszawską, że na terenie nowego cmentarza można rozpocząć chowanie zmarłych. 20 listopada 1884 roku arcybiskup warszawski Wincenty Teofil Popiel dokonał poświęcenia nekropolii, a już następnego dnia odbył się tam pierwszy pogrzeb – rocznej dziewczynki, Marii Skibniewskiej.
Mieszkańcom lewobrzeżnej Warszawy cmentarz udostępniono 13 stycznia 1885 roku. Początkowo chowano tam głównie osoby biedne, które zmarły w warszawskich szpitalach. Opłaty pobierane za pochówek były dość niskie i konkurencyjne z innymi cmentarzami, stąd cmentarz Bródnowski zyskał opinię cmentarza dla ubogich, podczas gdy Stare Powązki uważane były za cmentarz dla osób zamożnych. W 1885 roku, pierwszym pełnym roku funkcjonowania cmentarza, pochowano tam 2 048 osób.
Na terenie cmentarza znajdują się dwa kościoły – drewniany kościół św. Wincentego à Paulo oraz murowany kościół Matki Boskiej Częstochowskiej. Pierwszy z nich został wzniesiony w 1888 roku w pobliżu bramy głównej, wykorzystując drewno z rusztowań remontowanej w latach 1885–1887 Kolumny Zygmunta III Wazy.
Cmentarz Bródnowski pochował wiele znanych postaci, między innymi:
- Grób Romana Dmowskiego
- Grób rodzinny Mieczysława Fogga
- Pomnik żołnierzy PPS poległych w walce o „niepodległość i socjalizm” w powstaniu warszawskim